günlük-2

-

 Sahilde yürüyüşlere devam.

Defterime yazdım bugün. haftalık yazılar yazıyorum.  hafizamı kayda almak için. hergün yazacak bir şeyler olmuyor ama her hafta dönüp o hafta içine baktığımda pek çok şey yazabiliyorum. olayları ve zamanlarını unutmak istemiyorum. hatırlarım zannettiğimiz pek çok şey ne kolay silinip gidiyor hafızamızdan.şurda bir kaç ay evvel yaşadığımız salgın hastalıkla ilk karşılaşma ve sokağa çıkma yasağına giden günlerinden bir anda sanki uzaklaşmadık mı? en azından çoğunluk böyle.

unutmak güzel bir şey bunu biliyorum.elimin altında istediğim zaman erişebileceğim kendi kalemimimden yedek bir hafıza iyi oluyur.

bugün şunu düşündüm. bana denilse ki hangi beşeri ihtiyacından dolayısıyla acizliğinden sonsuzca kurtulmak istersin. mesela uyku. uyumasam da bütün zaman benim olsa dediğim günler çok olmuştur ama uyku çok güzel bir acziyet.üstelik rüyalar da hediyesi.mesela yemek. yemeden yaşayamıyor sürekli acıkıyoruz. hiç yemeden buna ihtiyaç duymadan yaşama olasılığım olsa istermiyim.hayır çünkü sıkıntı kaynağı olduğu kadar müthiş bir haz kaynağı. bir lokma bile olsa. dışkılamak. yediklerimizin bir sonucu.yesek ama hiç dışkı ihtiyacı duymasak.bu işlem de insanın boşaltım sayesinde eriştiği rahatlama ile bonuslu.yürümek.bazı zamanlar deriz değil mi ah ışınlansam ki sanrım o da çok uzak olmayan bir zaman sonra yapılacak. yürümek zorundayız bir yere gitmek için. yan oda olsa bile. of bazen ok zor. ama yürümek insana sadece bir yerden bir yere ulaşma konusunda değil pek çok konuda yol açıyor/aldırıyor.

velhasıl hangisini düşünsem iyi ki bu ihtiyaç var da yanında şu şu güzellikler var diyorum.

kahve içtim sütlü. iyi geldi.

Yorumlar

  1. Adsız27 Eylül 2020 00:01

    Devamını bekliyorum sevgili Neşe

    YanıtlaSil
  2. Anna20 Mart 2024 03:54

    kimse unutacağı ya da hatırlayacağı şeyleri seçemiyor demişti bir dostum

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

selam Mardin

-
 Sana ne anlatacağım, dinle..Biliyorsun genelde her gün çıkıyorum yürüyüşe ve çoğunlukla da sahilde uzun uzun yürümeyi seviyorum..deniz çünkü..ve o kadar çok insan o kadar çok kısa küçürek hikaye anı oluyor ki elim kolum değilse de gönlüm aklım gözlerim dolu geliyorum eve.. Eh her gün yaklaşık aynı vakitlerde aynı merkanda olursan artık görmeye alıştığın insanlar ve fark ettiğin detaylar da artıyor en azından görme körlüğü noktasına kadar..yaşlı bir bey amca dikkatimi çekti.hep aynı yerde oturuyor hep yüzü insanlara sırtı denize dönük.hep gülümseyen gözlerle bir şeylerle ilgileniyor kedi, çocuk, karga, insan..mütebessim..bazen de öyle dalgın sessiz eli ceketinin cebinde yere bakarak oturuyor..bir süre gözlemledim sonra bir gün göz göze gelince ki insanların yüzüne bakıyor selam verdim..aldı selamı ben devam ettim..geri dönüşte el salladım o da öyle.. bunu çocuklara ve yaşlılara yapmayı özellikle seviyorum..çocuklar kısmı muhteşem zaten bakın gülümseyerek ama,illa ki bir hoş tepki g...
Devamı

mektup-iki

-
Sevgili Şukufe,   Her sene kasım ayı böyle mi oluyordu bu şehirde hava hatırlamıyorum, bu sene kızıl saçlı ve hırçın cazibeli bir kadın gibi..okşayan güneşi kadar tersleyen soğukları eksik değil..ama nerdeyse hiç ağlamadı biliyor musun..yağmursuz bir şehir, gözyaşı olmayan bir kadın kadar sert, katı ve kuru hissettiriyor..bir önceki gün bahardan rol çalan bir gün yaşıyorken bir sonraki gün kar yağdı ertesinde ise yine masmavi ve güneşli bir gök selamladı bizi.. bugün oğlumla yürüdük deniz kenarında..bir haftadır yürüyüşlerimi yapamadım ve nasıl bir hasret oldu bu anlatamam..bir ani ölüm, bir yas, bir hayatın görevlendirmesi bir destek olma çabası içinde geçti günler..sana yer kalmıyor günün içinde olaylar o kadar doluyor ve seni çağıran ağızlar o kadar çoğalıyor ki..olsun diyorsun ve bütün bunlara bir köprü gözüyle bakıp yeniden kendi yoluna çıkacağın anı demliyorsun içinde..yani ben öyle yapıyorum..yıllardır öyle yapıyorum..köprüler bazı zamanlar yol kadar uzuyor biliyorsun..ama s...
Devamı

kentsel dönüşen yaşlanıyor

-
 Kentsel dönüşüm için yıkılan evlerden biri onlarınki. Ellerinde avuçlarında biriktirdikleri ile satın aldıkları kendi hayallerince küçücük iki göz oda diye kurdukları bir yuvaydı. Senelerin şahitliği olan duvarları evet yaşlanmıştı tıpkı onlar gibi. İlk çocuklarının ölümü, ikinci sevinçleri üçüncünün hastalıkları ve yaslara sevinçlere ya da neşe ve şükre bandırılmış günler..Kalabalık akşam oturmaları şen kahkahalar çıtlamalı höpürdetmeli camdan taşan hayat..hayat akmıştı o evlerinin içinde. hayat büyümüş genişlemiş ağlamış gülmüş ve azalmıştı. Komşular değişmiş adres aynı kalmıştı. Hikaye kopmadan sürüyordu. Yine öyle olsun diye yıkılan ve dönüşen hayatlarının yakınında bir evde kiracı oldular. Yeni doğan yuvaya da şahit olmak göz kulak olmak hazır olmak niyetiyle belki. Dönüşüm zaman ister ama onların yaşlanmış günleri kolay dönüşemiyor.. Adres değişince odalar değişince eşyalar azalınca anahtarı bile saklanan eski evin rüyalardaki hayaleti daha bir sağlam durdu.. Alışmak kolay m...
Devamı