Toprağını aramak

-

Uzun bir zaman sonra blog yazmak eski mahallende dolaşmak gibi. Buralar artık pek de coşkulu kalabalığın mekanı değil. Terk edilmiş eski sokaklar misali, hem tanıdıklık hem de yabancılığın iç içe geçmiş hali var.
Kendimi o boş sokakta ellerim cebimde belki hava sonbahar ikindisi rengi ve kokusunda yalnızlığı ile kolkola yürüyen biri gibi hissediyorum. Belki bir köşeden tanıdık biri çıkar mı , çıksa mı, ah keşke hiç çıkmasa mı çelişkisi ile yeni bir yoldaş buraları mesken tutmuş mudur merakı ve dahi off boşver en iyisi şurda sakin sakin kendime konuşayım arzusu.
İnsan sonuçta görünmek ister ama sanırım görünme miktar, zaman , mekan ve şeklini kendi iktidarında tutarak. Görünmenin göstermenin bu kadar yorucu yoğunluğunda bence hala muhtaçlığımızın giderek arttığı kelimelere bürünüp ortaya çıkmak büyük iş.
İnsan hayatına ancak kelmeler ile soru sorup cevap alabiliyor. Kendime sorularım var hayata sorularım var. Geçtiğim yolların izi üzerimde yaşanmışlıklardan kalan her ne ise geriye neydi ne oldu diye bir bakmaya ihtiyacım var. Bunlarla ilgilenmezsem biliyorum ki uyuşmayı kabul etmeyen bünyem anlamsızlık uçurumdan aşağıya düşmenin acısını yaşayacak.
'' İçimizde yaşanmadan bekleyen bir hayatın suçunu duyarız ''dermiş varoluşçular Kemal Sayar hocadan duymuşdum.
Yaşamadan beklettiğim/ beklediğim bir hayat var ki o suçluluk bir şekilde dönüp dolaşıp geliyor yakama. Aslında her zaman anlatırken anladığımı hikaye ederek anlamanın imkanını bildiğimden şimdi şu soru minvalinde burda anlatmak anlamak yazmak bakmak seyretmek manasına erişmek istiyorum.
Ben hangi murad-i ilahi ile yaratıldım ve ferdiyetimin 'ben' olarak bu dünyada oluşumun bana yüklediği anlam görev mutmain olacağım oluş nedir?
''Ben'' ne kim ya da nasıl bir devam eden süreç?
Yürüyüşüm nereye nasıl ve niçin olmalıdır ki kendiliğimi yaşamak buluşsun varoluş sebebimle?
Cevapları kolay değil ama cevaplara yolculuk cevabı bulmaktan daha anlamlı ve keyiflidir diye düşünüyorum.
Toprağını bulan tohum oluşa durur. Benim ki toprağımı aramak...

Neşe

Yorumlar

  1. Adsız27 Eylül 2024 14:15

    bulabildin mi...... ben de arıyorum toprağımı, kök salabilmek için belki, belki sadece işte varoluşuma bir anlam yükleyebilmek için.

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

selam Mardin

-
 Sana ne anlatacağım, dinle..Biliyorsun genelde her gün çıkıyorum yürüyüşe ve çoğunlukla da sahilde uzun uzun yürümeyi seviyorum..deniz çünkü..ve o kadar çok insan o kadar çok kısa küçürek hikaye anı oluyor ki elim kolum değilse de gönlüm aklım gözlerim dolu geliyorum eve.. Eh her gün yaklaşık aynı vakitlerde aynı merkanda olursan artık görmeye alıştığın insanlar ve fark ettiğin detaylar da artıyor en azından görme körlüğü noktasına kadar..yaşlı bir bey amca dikkatimi çekti.hep aynı yerde oturuyor hep yüzü insanlara sırtı denize dönük.hep gülümseyen gözlerle bir şeylerle ilgileniyor kedi, çocuk, karga, insan..mütebessim..bazen de öyle dalgın sessiz eli ceketinin cebinde yere bakarak oturuyor..bir süre gözlemledim sonra bir gün göz göze gelince ki insanların yüzüne bakıyor selam verdim..aldı selamı ben devam ettim..geri dönüşte el salladım o da öyle.. bunu çocuklara ve yaşlılara yapmayı özellikle seviyorum..çocuklar kısmı muhteşem zaten bakın gülümseyerek ama,illa ki bir hoş tepki g...
Devamı

mektup-iki

-
Sevgili Şukufe,   Her sene kasım ayı böyle mi oluyordu bu şehirde hava hatırlamıyorum, bu sene kızıl saçlı ve hırçın cazibeli bir kadın gibi..okşayan güneşi kadar tersleyen soğukları eksik değil..ama nerdeyse hiç ağlamadı biliyor musun..yağmursuz bir şehir, gözyaşı olmayan bir kadın kadar sert, katı ve kuru hissettiriyor..bir önceki gün bahardan rol çalan bir gün yaşıyorken bir sonraki gün kar yağdı ertesinde ise yine masmavi ve güneşli bir gök selamladı bizi.. bugün oğlumla yürüdük deniz kenarında..bir haftadır yürüyüşlerimi yapamadım ve nasıl bir hasret oldu bu anlatamam..bir ani ölüm, bir yas, bir hayatın görevlendirmesi bir destek olma çabası içinde geçti günler..sana yer kalmıyor günün içinde olaylar o kadar doluyor ve seni çağıran ağızlar o kadar çoğalıyor ki..olsun diyorsun ve bütün bunlara bir köprü gözüyle bakıp yeniden kendi yoluna çıkacağın anı demliyorsun içinde..yani ben öyle yapıyorum..yıllardır öyle yapıyorum..köprüler bazı zamanlar yol kadar uzuyor biliyorsun..ama s...
Devamı

kentsel dönüşen yaşlanıyor

-
 Kentsel dönüşüm için yıkılan evlerden biri onlarınki. Ellerinde avuçlarında biriktirdikleri ile satın aldıkları kendi hayallerince küçücük iki göz oda diye kurdukları bir yuvaydı. Senelerin şahitliği olan duvarları evet yaşlanmıştı tıpkı onlar gibi. İlk çocuklarının ölümü, ikinci sevinçleri üçüncünün hastalıkları ve yaslara sevinçlere ya da neşe ve şükre bandırılmış günler..Kalabalık akşam oturmaları şen kahkahalar çıtlamalı höpürdetmeli camdan taşan hayat..hayat akmıştı o evlerinin içinde. hayat büyümüş genişlemiş ağlamış gülmüş ve azalmıştı. Komşular değişmiş adres aynı kalmıştı. Hikaye kopmadan sürüyordu. Yine öyle olsun diye yıkılan ve dönüşen hayatlarının yakınında bir evde kiracı oldular. Yeni doğan yuvaya da şahit olmak göz kulak olmak hazır olmak niyetiyle belki. Dönüşüm zaman ister ama onların yaşlanmış günleri kolay dönüşemiyor.. Adres değişince odalar değişince eşyalar azalınca anahtarı bile saklanan eski evin rüyalardaki hayaleti daha bir sağlam durdu.. Alışmak kolay m...
Devamı