Kaktüs Gölgesinde Kum Yazısı

Olağan akışında giden bir hayatın var. Sen, her gün aynı minvalde ve rutinde yani diyelim ki biraz da sıkılarak bunca aynılıktan yaşayıp gidiyorken bir gün büyük bir şeyler olur. Büyüklüğü senin o ana kadar yaşadığın normaline göre yoksa dünyada ilk kez senin başına gelen çok ilginç ve nadirattan bir durum değildir. Mesela oturup durduğun koltuktan kaldırır ve bir yolculuğa çıkartır..Zaten biliyorsun ya bütün hikayeler ya sen başka bir yere gidersen ya da yaşadığın yere başka biri gelirse başlıyordu. Ben  yine de hikayelerin bu kadar az alternatifli başlangıçları olduğunu düşünmüyorum ya neyse geçelim. Sonra o yolculuk biter ve sen yine gelip o koltuğa oturursun..Hoş, yolculuk dışarda bittiğinde genelde içerde başladığı yerden hala devam ediyordur hatta daha kuvvetle yol almaya devam eder. Tabi ki sen artık eski sen değilsin. O koltuk bile eski koltuk değil hiç yolculuk yapmadığı halde.. Yani dersin bunca şey oldu ben bu koltuğa gelip tekrar oturana kadar da niye oturduğum yer deği...

Adam, yani Robert Capa askeri çıkartmada en önde kıyıya atlayıp savaşın tam sıcak alanında ve anında, öncü birlikleri, sırtını düşman askerin yağdırdığı kurşunlara dönerek fotoğrafını çekmeyi tutku değilse hangi saikle yapıyor? o sadece şu an aklıma gelen bir misal.. geçenlerde bir arkadaşımla konuşurken bahsi geçmişti tutku nedir, aşk ve sevgi ile farkı ya da bağı nedir bu minvalde..tutkunun bir özelliği de alternatif çıkar yol tanımaması galiba.. ille o ve ya ille öyle..normalliğin içinde dolaşmaya ayağı alışık olanların ayağının dolaşacağı başka bir hal.. herkese lazım mı bence değil zaten herkese nasip de olmuyor.. bu sabah instada şu cümleye rastladım. ," sen konuşabilirsin. ben de dinleyebilirim. ve mucizeler gerçekleşebilir"  e.hemingway demiş.. şöyle bir düşündüm uykulu aklımla sisli sabaha ve karanlıktan sıyrılmaya çalışan gökyüzüne bakarak ve dedim ki " hiç sanmıyorum bebeğim hiç sanmıyorum "