Rutin dışı-8

 

Belki on yıl oldu o komşu bu apartmandan taşınalı..üstelik ondan sonra kaç farklı aile/kişi taşındı, oturdu ve çıktı aynı daireye..hiç biri o komşunun adını silmedi zilden..kendi adını yazmadı..en son beş yıl önce daireyi satın alıp , içini baştan aşağıya yenileyen ve dekore eden son sahibi dahil buna..neden..insan evinin zilinde yabancı birinin ismini görmeyi niye sürdürür..hadi kendi ismini yazmamasını bir noktada anlarım da başka bir ismi hiç silmemek...enteresan değil mi...ben eve anahtarıyla girenlerdenim..çok nadir anlarda kapıyı/ zili çalarım..evde herkes olsa dahi bu değişmez kendim açarım kapımı..belki bu nedenle mi bilmiyorum zillere pek dikkat etmemişim..geçen gün o nadir anlardan biri oldu ve zile basarken hemen bir kaç zil üstte aynı ismi okuyunca düşündüm bunları..o komşumuz geldi sonra aklıma..yaşlı bir çift..benden biraz daha büyük oğullarıyla yaşıyorlardı..yok gibi..sessiz, sıkıntısız..en azından dışarıya öyle..çok temasım olmadı bilgim pek yok..sadece teyzeyle arada balkonlarda tesadüf edersek gülümser baş selamı verirdik..amca pek görünmezdi..oğul ise hep evde..sonra bir gün taşındılar..sessizce..amcanın adı hala zilde yazılı..belki kendi rahmetli olmuştur bilemiyorum..bilse ne hissederdi..ben istemezdim adım benim olmadığım bir evin kapısında yazılı kalsın..yabancısı olduğum insanlara adres olsun..hoş belki kısa bir süre sonra onun ve bizim adlarımız tümüyle silinecek olduğu yerden..yeni sistemler gelecek yeni binada ve isimler yazmayacak..isimlerin yazmadığı zilleri çalmayı sevmiyorum..

dün sabah istiklal caddesinde yürürken yanımdan bir bavul geçti..orta boy, orta ölçülerde, mavi ve parlak dış kaplamalı, siyah saplı ve tekerlekli..kulağımda müzikle film izler gibi öylece onu izledim..belli bir ritimle nereye gittiğini bilen seri insanların kararlı adımları gibi bir gidişle sabah tenhalığından faydalanarak kolaylıkla ve sakince önümde ilerlemeye devam etti..biraz sonra bir erkek turist bavulun önüne geçerek durdurdu..bu bir kaçışın duvara toslayarak sonlanması gibi hüzünlü geldi bir an..sonra siyah sapından tutup ona doğru gelen başka bir memleketin turist kadınına doğru uzattı..kulağından tutulup annesine teslim edilen bir çocuk kadar mutsuzdu bavul buna eminim..çünkü belki tünele kadar aynı şekilde ulaşsa sonrası kolaydı, tünelden yokuş aşağı hop karaköy iskeleye bir şekilde varır, oradan da vapura atladığı gibi ver elini kadıköy..sonrası doğuya doğru açılan uzuun ve maceralı bir yolculuğun hikayesi olacaktı..kursağında kaldı..el mecbur sahibesiyle seyahatine devam edecek ama aklı hep o kaçış anında kalacak biliyorum..

bazı günler hayat çok enteresan oluyor :)