ikide bir-15

Sevgili C.  o gün " hadi sen de gel" diye bu ikide bir serisine çağrı yapmasaydın bu güzel "ilk 11'in" içinde olmayacaktım..tam da artık bloga yazmak konusunda çatallaşmış bir niyetim oluşmuşken( artık yazmasam mı/yok yahu yaz işte) tam bir enerji kaybı dönemine girmişken başka yönden esen bu rüzgar açıkcası bana çok iyi geldi..

sevgili Neslihan, çok güzel kaptanlık yaptın, yolcular senin dümeni sağlam tutman sayesinde seyrü sefer etmekten bence daha bir keyif aldı..kesinlikle ortak bilinç alanının etkisi oluştu ve birbirimize temas ettik..ben bunu biliyorum ama kanıtlayamam..on bir kişi olacağımızı bilmiyorduk ama gerçekten bir takım çıktı sanki..bu ilk maçtı ve bence hepimiz kazandık, oynamayı öğrenmek, bir diğerini göz ucuyla bile olsa hep takipte tutup kollamak, bir bütünün parçası olma zevkini ve sorumluluğunu paylaşmak çok büyük kazançlar..bu anlamda da kaptanlığın ile takımı bir arada tuttuğunu diğer yandan herkesin kendi alanlarında kendince oynamasını takip ettiğini görmek de güzeldi.( kaptan; iki anlamlı olması da tesadüf değildir ve bence bu seriye çok da yerinden yakışmış bir kelimedir:)  şimdi ne diyoruz, önümüzdeki maçlara bakacağız :))

ve sevgili diğer ikide bir serisi yazarı blogdaşlarım, hepiniz şahane kadınlarsınız..çok güzelsiniz çok güzeliz çünkü çevremize ışık ve güzellik ve şefkat hadi tamam hepsini sevgi adı altında toplayalım, varlığıyla aleme sevgi katan insanlarız..ki dönüyorsa şu koskoca devran sevgi yüzü suyu hürmetine..var mı itirazı olan :) 

bugün kızım " herkes hatırlanmak ister anne" dedi..mevzu başka yerlerden akarak bu cümleye geldi..sonra denizin dibinde gördüğü manzarayı anlattı..oldukça derin yerinde dibe kumların üzerine "beyaz küçük taşlar" ile adını yazmış biri Mert diye..sadece denize dalanların göreceği bir yerde belki akıntı ve dalgalarla bir müddet sonra kaybolacak bir suyun dibine yazı yazmak..insan, böyle garip davranabildiği yani hiç de beklendiği gibi davranmadığı için insan..ve bu çok ama çok ilginç, dehşet veren bir güzellik..varlığımıza şahit olunmasını, hatırlanmayı, fark edilmeyi, fark ettiklerimizi birbirimize söylemeyi ve duymayı istiyor olmamız, bazan beceremiyor olsak da acemice kalsa da tüm meşklerimiz bu güzelliğin dünya üzerinde çeşitli tezahürleri..bizler yani yazan okuyan bu alemde bir şekilde yolu kesişenler bunu yapıyoruz ve bu kıymetli..evet kıymetli..

aşağıdaki alıntı Özge' nin son yazısından; izniyle burada da paylaşmak istiyorum..Yağmura Kavuşan Toprağın Kokusu ( Martin Prechtel)  isimli kitaptan alıntılamış o güzel yazısında..her bitiş biraz yastır, biraz yas yaşanmayı hak eder..ki yas bir saygıdır..okyanusun diğer kıyısında olan Leylan, denizin diğer kıyısında olan Nilüfer, denizin hemen yanında olan ben, boğazın diğer kıyısında olan Tuğba, yani yaşamın  kıyısında yaşayan hepimiz için çok anlamlı buldum bu cümleyi..ve deniz niye tuzludur niye ağlayamaz cevabını buldum..

‘‘Tüm doğal dünyanın içinde, dünyanın en büyük ve en iyi topluluğu ‘Okyanustur’ ve pek çok yönden insan kabilelerinden üstündür. Büyük okyanus ana kelimenin tam anlamıyla yeryüzünün rahmi ve tüm yaşamın başlangıç noktasıdır. Okyanusun suyu tuzludur çünkü sonsuzluktan beri gelen kayıpların yasının yaşlarından oluşur’’.

ezcümle bitişler başlangıçların gebeliğini taşır biliyoruz..nerde nasıl buluşur yollar bilmem ama illaki yolda olanlar karşılaşır ve yollar, köprüler, denizler, ülkeler ayırmaz bağlar..ne diyordu o güzel türküsünde Neşet usta " kalpten kalbe bir yol vardır görülmez, gönülden gönüle gider, yol gizli gizli" çünkü kökler çok daha derinde..

şimdilik, görüşmek üzere diyelim sevgili okur...şimdilik böyle..