kendi kendine..

Dizüstü bilgisayarın sol alt köşesinde hava sıcaklığı derecesi (saat 17.20 itibarıyla 30 santigrat derece), yanında da bir uyarı yazıyor ; " sıcak günler geliyor " boş boş bakıyorum yazıya..

sevemedim bu halini istanbulumun..yani nemli yapış yapış sıcağıyla yazın bu aylarını..hantal bir vücut gibi yığılıp kalmış üzerimize..belki sevemediğimden daha zor geliyor belki tersi..lakin elim kolum aklım fikrim hep mavi ekran..hoş bu terimde güncelliğini hatta varlığını yitiriyor..mavi ekran çıkmayacakmış artık okumuşsunuzdur...kitaplarımı okumak, yazılarımı yazmak evin içinde ve ya dışında elzem olanlar harici yapsam çok da iyi olur işleri yapmak, hatta düşünmek nasıl bir ay yürüyüşü kıvamında anlatamam..bahar insanıyım ben, ilk olur son olur ama bahar olsun..bir çınar ağacı gölgesinde sonbahar gelene kadar otursam kalsam kimse ilişmese ne güzel olur dedim kendime geçen gün..sonra kendim kenime cevap da verdim ama ne dedim hatırlamıyorum..belki de kulak ardı ettim :) ya da kendime bile yarım ağız konuşmuş olabilirim..:)) 

şöyle bir şeyler yazmışım bir kenara taaa pandemi zamanı;

" evinde kaybolmuş bir kadın..evinde kaybolmak..insan üç odalı bir evde kaybolur mu..mutfak lavabosundan aşağıya akıp giden ömründen..eşyaların arasına sıkışan bir bekleme, bir hayat kurgusu..salonda kimsenin unutmadığı günlerin anıları duvardan duvara sinmiş koku..yılgın bir bakışdan kalan çamursu izler..insandan geriye hep mi kir ve döküntü kalır..bu kalanları toplasak insanın nesine ulaşırız..kadın hayalleriyle yerleri siliyor..bir kaç umut ve sevinç ile camları parlatıyor..uzun ve karamsar bir kışa temiz bırakıyor ömrünü..kimseye söyleyecek bir sözü yoksa susmak niye zor gelir insana.."  

böyle başlamışım kalmış, o günlerin ikliminde ne haldeyse düşüncelerim varın siz anlayın..cep telefonumun fotoğraflar arşivinde dolaşırken geçen yaz çekilmiş bir fotoğrafımı gördüm..mutlu görünüyorum hatta beğendim( kendi fotoğraflarına bakmayı sevmeyen biri için bu çok büyük bir beğeni) dedim ki yine kendi kendime galiba geçen yaz daha mutluymuşum..sonra düşündüm neler olup bittiğini yok dedim bugün kadar mutlu/mutsuz karışık bir orandaymış..ama niyeyse her geçen gün daha sıcak ve mutuz, zor, kaos günlere mi gidiyoruz hissi başımıza bit gibi yerleşti..kim nasıl temizler bunları şimdi kafadan..yukardaki nottan benim anladığım 'bunalım' ama şimdi dönüp baktığımda aslında hiç de fena geçmedi o zamanlar dediğim bile oluyor..

o hesap günü huzura vardığımda valla rabbim o kadar süre verdin ben kendimi o süre içinde o kadar çektim, söktüm ,dağıttım, topladım kurcaladım ama çözemedim, şimdi sana bozuk bir eşya gibi getirdim kendimi..diye başlayıp sohbet etmek isterdim..bunu düşünerek uyandım öğlen uzandığım yerde şekerleme kıvamı uykumdan..

bu yazıya başlamadan önce antik kent ziyaretini yazan sevgili blogdaşımı okurken ben de kelimelerin cümlelerin arasında aynı suskunlukla dolaşmayı seviyorum diye düşünmüş başka bir kıvamda yazılacak bir yazıya hazır hissetmiştim..ama böyle oldu :)) anlamadım neden..

şimdi gidip soğuk vişne suyu içip kendime yine bir şeyler söyleyeyim :)

belki yine gelir buralarda yaz sayıklaması yaparım, bilemiyorum sevgili okur..

sen dikkat et bak uyarıyorlar sıcak günler geliyormuş !