ramazan-20

diyor ki Erdem Beyazıt;

Biz var mıydık?

Belki de hiç olmadık

Belki de bu dünyada

Biz yansımaydık sadece.

güzel adam..o güzel adamın yanında, göle yansıyan dolunayın beyazlattığı süt gibi bir gecede, gece böceklerinin iç sızlatan senfonisi eşliğinde dinliyorum bu şiiri..var mıydık sahi..geçtik mi bu dünyadan..sen benim hayatımdan ben senin hayatından geçtik mi..geçerken hiç mi kesişmedi yollarımız..beni kollarına alıp rengarenk rüyalarımı da  yanıma koyup çocukluğumun mis gibi uykusuna yatıran kimdi..şiire bulanmış gecelerin sabahında mavi göklerin neşesini çiçek buketi gibi baş ucuma bırakan...mis gibi biçilmiş çimen kokularını pencere önlerine serpeleyen...temmuz öğlen güneşinin sarı sıcağını eğrelti bir kapı ardında bırakıp gölgeli ve serin büyük mutfakların sakin demli yer sofrasına minder çeken..kimdi bilmiyorum..başkasının anlattığı hikayedeki adı bile olmayan tip -bak karakter demiyorum, ben miydim...belki de seni anlattığım bütün hikâyelerin kahramı yapan bendim ve kaybettiğim bir silgi nedeniyle kaldın öylece orada. ne büyük ve aciz bir kahkaha lazım tam şimdi buraya.....yeni bir defterin ilk sayfasına ilk harfi yazma cesaret gibi bir şeydi yaşamak..bilinmezdi yaşanırdı sonrası sonraydı işte..yazdık yazdık yazdık..şimdi hangi ateşe atmalı bütün bu defterleri ki yeniden ilk baştan gibi yazma cesareti kalsın bir parça..hayır hiç bir şey başa dönmez biliyorsun..yeni yanılgılar ekleriz sadece..ve biz bundan ne kadar mesuduz..öyel değil mi?

şair olsaydım keşke..olmayınca olmuyor napalım..

selametle.