ikide bir-4

 

Sesi gerçekten de iyi geliyordu..sakin ve duru..uzun zamandır görüşmediği arkadaşlarını, dostlarını toplamış daha doğrusu işaret fişeğini çakmış dört bir yandan insanlar ani bir kararla bütün bir hafta sonu için toplanmışlar..yaralar pansuman edilmiş, gülünmüş, ağlanmış, anlatılmış, dökülmüş eteklerdeki taşlar ve yılların tortuları..ilişkilerde, kalp ve zihinlerde biriken tozlar gitmiş, pırıl pırıl olmuş gönül haneleri..iyi geldi çok iyi geldi, dengelendiğimi hissettim diyor..o günden beri toparlanma çalışmalarım daha iyi, hayatımın pek çok dökülen duvarını onarmaya başladım..planlarımı yeniledim ve kendimi iyi yani basit/temel anlamıyla iyi hissediyorum..çok sevindim bunları dinlerken, akan bir dere şırıltısı ve ona yansımış bir parça gün ışığı düşün şimdi ışıl ışıl..öyle bir şey belirdi gözümde..daha ağır olan aşk meşk meselesinde henüz bir iyileşme ya da yol bulamamış olsamda dedi tam o noktada..belki de dedim şimdi sadece bu güzel hali diğer noktalardaki işlerine yöneltip oralarla ilgilenmeli ve diğer kısmını açıkta öylesine havalanması için bırakmalısın..belki vakti var o yaranın da şifa bulması için.. çok da uğraşmamak lazım..biraz oluruna ne dersin..olabilir dedi..

özellikle eski arkadaş/dostlarla bir araya- ruberu ama- gelmenin şifasına inanmamak elde değil..hiç istemediğim bazı buluşmalardan bile ben de böyle farkında olmadan bir şeyi halletmiş, bir karara varmış ya da bir noktaya kadar daha yürümüş gibi ayrıldığımı hatırlıyorum, deneyimledim..bu elimizden dökülen basit yaşamsal araçlardan..insanın ve ilişkilerin yaralayan kadar şifalandıran iki uçlu halinin yara kısmına fazla mı takıldık, iyice izole olmanın bireysel özgür yaşantının bizi istediğimiz yükseklere vardıracağına fazla mı kandık acaba..birlikteliğin sadece eylemsel maddi gücü değil manevi gücü de olduğunu üstelik tek tek toplamlardan daha büyük olduğunu hatırlamak için iyi bir örnek olarak paylaşmak istedim..

bu alanda yani blog aleminde sadece yazı vesilesiyle hiç tanımadığım ama bir yere kadar aslında epey de iyi tanıdığımı düşündüğüm insanlarla bir araya gelmek, birlikte bir işin, oluşun içinde olmak bile artı bir enerji veriyor bana..kimin artılara ihtiyacı yok ki..zira eksiler cirit atıp cenk meydanında hora tepiyor ve bir araya gelmekten hiç yüksünmüyor..bizim birbirimizin hikayelerine ihtiyacımız olduğunu her geçen gün daha çok emin olarak düşünüyorum..

hikayeler, yaralar, dostlar, elden ele uzatılan hayat..

not. çarşamba günü yazımı atlamak zorunda kalabilirim zira şehir dışından dönüş vaktimiz ve yol hali malum..neden bu yolculuk çünkü askerimiz yemin ediyor :) biz de şahit olmaya gidiyoruz..